Czym się różnią imigranci od ekspatów?

– Jesteś jeszcze w Kijowie? – spytał niedawno znajomy.

– W Polsce. A chciałeś wpaść?

– Nie, po prostu sprawdzam ile potrafisz usiedzieć w jednym miejscu.

Nie da się ukryć, że nie było pewnych przesłanek by pytać. Jordania, Irak, Iran, Malawi, Kenia, Dubaj, Turcja, Nepal, Ukraina, i tu i tam po Europie. Mieszkanie w 4 krajach w ciągu 3 lat, kilkadziesiąt przeprowadzek i wyjazdów służbowych – taka praca. A jeszcze te wczasy. Nawet własną mamę można zdezorientować.

Takie czasy, że migrować każdy może. Wyjeżdżamy – z musu lub chęci – za lepszym życiem. Dostatniejszym, łatwiejszym, ciekawszym, innym.

Początki bywają niełatwe – nowe otoczenie, inne obyczaje, nieznajome twarze. Trochę czasu mija nim zaufamy ludziom, znajdziemy ulubiona piekarnię i własny rytm. Poczujemy się „u siebie”, może nawet wpadniemy w rutynę. Czy poznamy kraj w którym mieszkamy od podszewki i choć odrobinę przestaniemy być „tym innym” to osobna sprawa. Możemy żyć w bańce skopiowanych przyzwyczajeń, możemy wsiąknąć tak bardzo, że zawsze będziemy tęsknić za tym drugim domem.

Przez stereotypy patrzymy, i przez nie patrzą na nas. Słowa, gesty, ubiór, to skąd jesteśmy, co robimy, jak żyjemy i co wrzucamy na fejsbuka –  nie zawsze odbierane jest tak samo. Czy w Rzymie być Rzymianinem, czy pozostać sobą i dzielić się swoją odmiennością?

Podróżnik, emigrant, pracownik w delegacji, ekspata, uchodźca, nomada.